Μόλις το ρολόι χτυπήσει τέσσερις το απόγευμα, ένας αγώνας δρόμου ξεκινάει στα ελληνικά σπίτια, τόσο σκληρός και κουραστικός που ακόμα και ο Μπολτ θα χλώμιαζε μπροστά του. Εκατοντάδες γονείς ξεχύνονται στους δρόμους με αυτοκίνητα, μηχανάκια ή πεζοί προκειμένου να προλάβουν το χρονόμετρο για ένα ακόμα οικογενειακό ρεκόρ. Η αφετηρία το σπίτι, τα εμπόδια πάνω στο ταρτάν είναι ήδη στημένα και το νήμα θα κοπεί κάποια στιγμή αργά το βράδυ, όταν γονείς και παιδιά κατάκοποι θα ζητάνε για μοναδική επιβράβευση λίγες ώρες ύπνου μέχρι το επόμενο πρωί. Τα εμπόδια είναι αμέτρητα στο σύνολο τους και συγκεκριμένα για κάθε οικογένεια. Ο μεγάλος αντίπαλος, αυτός που πρέπει να νικήσουν το χρόνο απέναντι του, δεν είναι άλλος από τις εξωσχολικές δραστηριότητες.
Η εκκίνηση γίνεται συνήθως με τα απολύτως απαραίτητα, τα αγγλικά και τη δεύτερη ξένη γλώσσα. Ακολουθεί το μπαλέτο, ο χορός, η ενόργανη, η ρυθμική, το κολύμπι, το ποδόσφαιρο, κάποιο μουσικό όργανο, υπολογιστές , θέατρο και εν πάση περιπτώσει ότι έχει διαλέξει κάθε παιδί ξεχωριστά. 
Κυρίως όμως, ότι έχουν ονειρευτεί οι γονείς για τα παιδιά τους, που συνήθως αποτελεί και δικό τους απωθημένο.
Οι ώρες και το πρόγραμμα στο σχολείο δεν αρκούν καλά-καλά για τα βασικά, ισχυρίζονται οι γονείς και έτσι πρέπει κάθε απόγευμα να αφιερώνουν άλλες τόσες ώρες σε αντικείμενα που σε ένα οργανωμένο ευρωπαϊκό κράτος διδάσκονται μέσα στο πλαίσιο του σχολείου.
Στην Ελλάδα ακόμα και το 2011 το σχέδιο «τα πάντα μέσα στο σχολείο, όχι διάβασμα στο σπίτι» παραμένει ακόμα μια από τις συνήθεις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων, αν και αποτελεί μόνιμη απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας πιο επίκαιρη από ποτέ , τώρα που είναι άγρια χτυπημένη από την οικονομική κρίση.
Σε αυτήν τη διαμορφωμένη πραγματικότητα οι γονείς τρέχουν κάθε απόγευμα τη «μικρή μπαλαρίνα», τον «πολλά υποσχόμενο ποδοσφαιριστή», την «ταλαντούχα τραγουδίστρια», τον «εξαιρετικό κιθαρίστα» , τον «ευφυή δίγλωσσο μαθητή» στα ανάλογα κέντρα εκμάθησης, που συν τοις άλλοις αθροιζόμενα κοστίζουν μια μικρή περιουσία. Μια υποχρέωση της πολιτείας έχει μετατραπεί σε αποκλειστική ευθύνη των γονιών και εμπορευματική πράξη. Βεβαίως, να μην αδικούμε κάποιους δήμους, οι οποίοι κάνουν σημαντικές προσπάθειες να ελαφρύνουν λίγο το κόστος για τους γονείς με χαμηλά δίδακτρα, υποκαθιστώντας τους ιδιώτες σε πολλές από τις εξωσχολικές δραστηριότητες.
Παρόλα αυτά, οι γονείς προτιμούν να στερηθούν άλλα πράγματα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες των παιδιών τους, αλλά και τις δικές τους φιλοδοξίες, πιστεύοντας ότι όσα περισσότερα εφόδια τους δώσουν, τόσο μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας θα έχουν στη ζωή τους. Γεγονός που δεν αποτελεί μύθο, αλλά στην υπερβολή του οδηγεί σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, αφού ένα πεντάχρονο παιδί στην Ελλάδα είναι σίγουρο ότι δε θα χορέψει στα Μπολσόι, ούτε θα μπει με συνοπτικές διαδικασίες στο Χάρβαρντ.
Η επιλογή της εξωσχολικής δραστηριότητας θα πρέπει να ανήκει στο παιδί, ώστε η ενασχόληση με αυτό να του επιφέρει χαλάρωση και ξεκούραση και όχι ένα επιπλέον βάρος στο ημερήσιο πρόγραμμα του. Εξάλλου όσο περισσότερο το ευχαριστεί αυτό με το οποίο ασχολείται, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχει. Η λανθασμένη τακτική που ακολουθούν αρκετοί γονείς, πιέζοντας τα παιδιά τους να εντρυφήσουν σε τέχνες και αθλήματα που τους είναι παντελώς αδιάφορα, φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα.
Επιπλέον οι πολλές παράλληλες δραστηριότητες δεν επιτρέπουν στο παιδί να συγκεντρωθεί σε αυτό που πραγματικά αγαπά. Το μυστικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να βρεθεί εκείνος ο συνδυασμός, που θα κάνει το παιδί περισσότερο ευτυχισμένο και λιγότερο κουρασμένο από ευθύνες και υποχρεώσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη παιδί προέρχεται από το ρήμα παίζω και αυτό είναι που έχει πραγματική ανάγκη. Οφείλουμε να εξασφαλίζουμε στο παιδί μέσα στην ήμερα και λίγο ελεύθερο χρόνο, προκειμένου να γεμίσει τις μπαταρίες του. Ας μη βιαζόμαστε να του φορτώσουμε από τώρα τόσες υποχρεώσεις στους παιδικούς του ώμους. Λίγη ξεγνοιασιά δεν έβλαψε κανέναν. Άλλωστε και εμείς κατά βάθος θα θέλαμε να την αναζητήσουμε, άλλα τώρα πια αδυνατούμε. Τα παιδιά μπορούν ακόμα, αφήστε τα να τη χαρούν.
